Alle remmen los!
Een afdaling in de riolen van de pulpcinema uit de wilde jaren zeventig
In de wonderlijke jaren zeventig, waar beha-verbrandingen, flowerpower en de seksuele revolutie centraal stonden, gingen alle remmen los. Ook in de bioscoop werden − na de verstikkende (zelf) censuur die tot eind jaren zestig duurde − grenzen verkend, uitgehold en verlegd. In Alle remmen los! toont filmkenner Jan Verheyen zich een vrolijke gids door de riolen van pulpcinema, dwars door de roerige filmjaren zeventig heen.
Alle remmen los! leidt de lezers door de krochten van de exploitatiefilms uit de jaren zeventig. Tirolersekskluchten, vrouwengevangenisfilms, sadiconazista’s, zombies, kannibalen en vele andere onderwerpen komen voorbij. Het opmerkelijke is dat het overgrote deel van de besproken films in de jaren zeventig het witte doek haalden waar dit heden ten dage ondenkbaar is.
Als filmnerd par excellence heeft Jan Verheyen een ongezonde kennis van B- tot Z-films. Jaarlijks deelt hij, samen met Jan ‘Mr. Horror’ Doense, zijn filmkennis met enthousiaste bezoekers van het spektakel ‘De Nacht van de Wansmaak’, dat jaarlijks in oktober door Nederland toert. Bij onze zuiderburen maakte hij tevens naam en faam met zijn cultprogramma’s Film Night Special en Cult Night, waarin hij kijkers op een stevig portie ’cult’ trakteerde. Met Alle remmen los! deelt hij voor het eerst zijn expertise met een lezend publiek. Naast Jan Verheyen geven onder anderen regisseur en die hard filmfreak Martin Koolhoven, conceptual artist Richard Raaphorst, oprichter van Cultvideotheek Nico Bruinsma en andere prominenten uit de filmwereld hun guilty pleasures prijs in Alle remmen los!
Jan Verheyen zegt over Alle remmen los! en zijn fascinatie voor pulpcinema: “Er zijn veel en dikke boeken geschreven over de Jean-Luc Godards en Wim Wendersen van deze wereld maar niemand heeft zich eerder gebogen over de wonderlijke ‘foute’ films van de jaren ’70, het enige decennium waarin cinema écht vrij was, ongebonden, zeg maar: losgeslagen. Ik heb die periode als tiener mogen meemaken, en het is mijn missie om de pulpcinema uit die jaren te proberen (her)waarderen, of toch minstens in zijn context te plaatsen. En dat doe ik weliswaar kritisch, maar met liefde en nostalgie, en met empathie voor al die filmmakers wiens dromen en ambities veel groter waren dan hun talent of budgetten.”